Παπαδημοκρατίας εγκώμιον!

(του Γιάννη Τριάντη)

Νεότευκτος όρος στο πολιτικό μας λεξικό η «Παπαδημοκρατία». Σημαίνει την πάση θυσία -και παντί μέσω- παράταση ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου. Την επιχείρηση αυτή έχουν αναλάβει εργολαβικώς ημέτερα και ξένα κέντρα πιέσεως. Γνωστά και σεσημασμένα. Με σημαία τη συναίνεση, επωδό τη σοβαρότητα και τη μη πολιτική ιδιότητα του κ. Παπαδήμου και επιχείρημα την ολοκλήρωση του έργου που έχει αναλάβει...
Το φαινόμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο στην πολιτική ζωή της χώρας (η συγκυβέρνηση του '89 και η Οικουμενική ήσαν άλλης τάξεως). Και, δεύτερον, γιατί προβάλλεται ως αντίδοτο στην πλήρη απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής, όπως τουλάχιστον ασκήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας. Όμως αναφύονται πλείστα όσα ερωτήματα. Όχι ως προς τον στόχο των εμπνευστών της Παπαδημοκρατίας -αυτός είναι προφανής-, αλλά σχετικά με τη ρώμη των επιχειρημάτων τους.
Πρώτον:...

Όντως δεν είναι πολιτικό πρόσωπο ο κ. Παπαδήμος; Η φιλοτεχνημένη εικόνα του νυν πρωθυπουργού υποκρύπτει μια συγκεκαλυμμένη αλήθεια. Δηλαδή, ένα απροκάλυπτο ψεύδος. Το επισήμανε πρώτος ο Νικήτας Κακλαμάνης σε κάποια εκπομπή του Πρετεντέρη (Mega). Ο επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος είναι κατ' εξοχήν πολιτικό πρόσωπο. Και μάλιστα από τα κορυφαία, διότι διαδραματίζει σημαντικό, καίριο ρόλο στις οικονομικές εξελίξεις. Ο κ. Παπαδήμος όχι μόνο υπήρξε πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά είναι ο άνθρωπος που παρότρυνε και πίεζε τις τράπεζες να παρέχουν αφειδώς δάνεια στον κόσμο. Βέβαια, με την ίδια άνεση σήμερα ο κ. Παπαδήμος και οι συν αυτώ στηλιτεύουν το φαινόμενο και μιλούν απαξιωτικά για τις εποχές του εύκολου δανεισμού! Περί... σοβαρότητος ο λόγος. Όμως πέραν αυτού, ο πρωθυπουργός υπήρξε νούμερο δύο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όπερ σημαίνει: σημαίνων ρόλος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τις κεντρικές οικονομικές επιλογές, οι οποίες επικαθορίζουν εν πολλοίς -ή επηρεάζουν- και τις πολιτικές εξελίξεις. Λοιπόν; Δεν είναι πολιτικό πρόσωπο πρώτης γραμμής ο κ. Παπαδήμος; Είναι άμοιρος ευθυνών για τα καθ' ημάς τραγικά οικονομικά πράγματα και για όλα ευθύνονται οι δρώντες πολιτικοί οι οποίοι τον είχαν επιλέξει και με τους οποίους συμπορευόταν;
Δεύτερον: Πόθεν τεκμαίρεται η σοβαρότης του κ. Παπαδήμου; Μήπως προκύπτει από το μειλίχιο ύφος και τους χαμηλούς τόνους; Ή πρέπει να δούμε επί της ουσίας την πορεία, τις επιλογές και τη συμπεριφορά του; Άμ' έπος, λοιπόν. Λίγες μέρες προτού διοριστεί πρωθυπουργός ο κ. Παπαδήμος είχε διατυπώσει με άρθρο του την άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είναι καταστροφικό για τη χώρα! Ε, λίγο αργότερα αναλάμβανε την πρωθυπουργία, με βασικό έργο την υλοποίηση της Συμφωνίας (της 26ης Οκτωβρίου) για το... «κούρεμα»! Περί... σοβαρότητος και πάλι ο λόγος. Όμως ο κ. Παπαδήμος δεν είχε κανέναν λόγο να ανησυχεί μήπως εκτεθεί. Τα ενθουσιώδη μίντια που τον υποστηρίζουν ούτε καν ασχολήθηκαν μ' αυτήν την πολιτικάντικη κυβίστηση, κοινώς κωλοτούμπα. Αν την είχε κάνει κάποιος βουλευτής ή αρχηγός κόμματος, θα είχε δεχθεί σωρεία πυρών και καυστικών σχολίων. Με τον προβολέα της απαξίας να φωταγωγεί την υποκρισία και τον λαϊκισμό των πολιτικών...
Τρίτον: Τι σόι σοβαρότης είναι αυτή που αδυνατεί -ή δεν θέλει- να αναχαιτίσει τη δημιουργία ενός πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος, δύσκαμπτου και δυσλειτουργικού. Δεν είπε λέξη όταν τα συγκυβερνώντα κόμματα κατέληξαν σ' αυτό το «τερατώδες» κυβερνητικό σχήμα. Προείχε, φαίνεται, η φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός. Ίσως και η ενδιάθετη πεποίθησή του ότι θα σώσει τη χώρα... Αλλά μήπως ακριβώς τα ίδια στοιχεία δεν διακρίνουν τους κατά καιρούς φιλόδοξους ηγέτες-μεσσίες, οι οποίοι επικρίνονται δριμύτατα από τα ΜΜΕ;
Τέταρτον: Ο ευφυής -αλλά και αδικήσας πολλαχώς τον εαυτό του- Νικήτας Κακλαμάνης είχε πει και κάτι άλλο στην ίδια εκπομπή, επικαλούμενος το ένστικτό του. Είπε ότι ο κ. Παπαδήμος θα επιδιώξει την παράταση του κυβερνητικού βίου πέραν της συμπεφωνημένης από τα δύο μεγάλα κόμματα ημερομηνίας. Έπεσε μέσα! Με ποικίλους τρόπους η προπαγάνδα της Παπαδημοκρατίας υπονομεύει σταθερά τα συμφωνηθέντα και πασχίζει να πείσει ότι είναι θέμα... ζωής και θανάτου για τη χώρα η παράταση της κυβερνητικής θητείας. Έφτασαν δε στο σημείο να ισχυριστούν οι πρόθυμοι διεκπεραιωτές της προπαγάνδας ότι δεν υπάρχει συμφωνία των αρχηγών, αλλά... των οικονομικών επιτελείων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γελοίο επιχείρημα. Όμως στο εγγύς μέλλον θα προβληθούν και άλλα, πολλά, εξίσου ιλαρά και προπάντων εκβιαστικά και διλημματικά. Με προφανή στόχο τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Μια στάση εδώ. Την παράταση του κυβερνητικού βίου επιθυμούν διακαώς και δύο πολιτικοί σχηματισμοί: το ΠΑΣΟΚ και η λυμφατικών ποσοστών Δημοκρατική Συμμαχία της κυρίας Μπακογιάννη. Για τον ίδιο λόγο: Με βάση τις τραγικές δημοσκοπήσεις -αλλά και τη γενική αίσθηση για την εμβέλεια και τη δυναμική τους- η διενέργεια εκλογών στα τέλη Φεβρουαρίου θα είναι καταστροφική. Το ένα ενδέχεται να δει ποσοστό ΕΔΗΚ και το άλλο κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής. Εύλογο, επομένως, το ενδιαφέρον αμφοτέρων για τη μακροημέρευση Παπαδήμου στην πρωθυπουργία...
Όταν διορίστηκε ο σημερινός πρωθυπουργός, κάποιοι -μεθ' ων και η στήλη- είχαν διακινδυνεύσει μια πρόβλεψη. Ότι το «εγχείρημα Παπαδήμου» πλαγιοκοπεί το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό (τουλάχιστον των δύο κομμάτων εξουσίας), με στόχο να καθίσταται αδύνατη η αυτοδυναμία. Επομένως, να εγκαινιαστεί περίοδος συμμαχικών κυβερνήσεων, εγκλωβισμένων σε συναινετικές επιλογές, που θα επιβάλλονται «από τα πράγματα». Δηλαδή, έξωθεν. Από τους εταίρους και τους δανειστές... Όμως για να επιτευχθεί αυτό, προβάλλει ως αναγκαίος και ικανός παράγων η συγκρότηση νέου κόμματος υπό τον κ. Παπαδήμο. Ήδη υπάρχει κάποια κινητικότης προς την κατεύθυνση αυτή. Αλλά το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Διότι η διακυβέρνηση Παπαδήμου χλωμιάζει, ο ίδιος δεν ενθουσιάζει και, τέλος πάντων, η σύμπηξη νέου κόμματος δεν είναι παίξε γέλασε.
Εν πάση περιπτώσει, η περίπτωση Παπαδήμου δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ακόμη κι αν δεν σχηματιστεί νέο κόμμα, ο ίδιος ή κάποιες ομοειδείς περιπτώσεις του εγγυτάτου μέλλοντος αποτελούν «χαρτί του συστήματος». Η Παπαδημοκρατία έχει προοπτική. Τουλάχιστον στα πλάνα και στις στοχεύσεις της συστημικής λογικής.

(Το Παρόν)